To już ostatnia pigułka filozoficzna. Jej zadaniem, jako kończącej kurację, jest dopełnienie i zamknięcie procesu leczniczego. Co jednak miało być takim zamknięciem? Gdy lekarz rozpoczyna proces leczniczy, zmierza do celu, jakim jest osiągnięcie pożądanego stanu pacjenta. Do jakiego stanu miały doprowadzić nasze pigułki filozoficzne? Każda z nich miała skłonić do refleksji nad pewnymi aspektami natury świata i człowieka. Ta ostatnia ma dzięki temu pobudzić do zadumy nad sensem egzystencji bytu świadomego, który nie może znaleźć odpowiedzi na pytania egzystencjalne.

Tematem tego tekstu jest problem uzależnienia gospodarczego od posiadanego strategicznego zasobu. W ekonomii ten problem określany jest nazwą „holenderskiej choroby”. Pojęcie wprowadził w 1977 r. tygodnik The Economist, opisując gospodarcze konsekwencje odkrycia w latach 60. dużych złóż gazu ziemnego w Holandii. Zamiast oczekiwanego dobrobytu gospodarka holenderska po krótkim okresie rozwoju popadła w stagnację i recesję.  Dla naszych celów, by podkreślić, że owo uzależnienie może dotyczyć nie tylko surowców i jej wpływ nie ogranicza się jedynie do gospodarki – będziemy używać określenia „przekleństwo Midasa”. Propagatorem koncepcji jest Andrew Movchan, finansista i ekonomista, kierownik moskiewskiego oddziału fundacji Carnegie Center.

O pułkowniku Ryszardzie Kuklińskim - raz jeszcze... Chciałbym zapoznać czytelników portalu OtokoClub ze swoimi przemyśleniami zainspirowanymi tekstem prof. J. Kopani „Moralna ocena pułkownika Kuklińskiego”. Krytykuję tekst i przeprowadzam analizę postaci Kuklińskiego, jako szpiega i daję odpowiedź na pytanie: Kim był pułkownik Kukliński: zdrajcą, bohaterem a może ofiarą systemu?

Przedstawiam drugą „pigułkę filozoficzną”. Poprzednia nie skłoniła nikogo do refleksji, nikt nie podjął pytania kończącego tekścik. Cóż… do trzech razy sztuka. Teraz stawiam pytanie dotyczące naszego stosunku do natury (przyrody) w kontekście rozwoju ludzkiej wiedzy. To ważne pytanie, szczególnie dziś, kiedy problemy ekologiczne zdają się przerastać nie tylko nasze możliwości ich rozwiązania, ale nawet możliwości ich głębszego rozumienia. A przecież od tego, jak poradzimy sobie z coraz nowymi zagrożeniami, zależy, czy w ogóle przeżyjemy.